Lasy obrębu leśnego Jedlnia są częścią kompleksu leśnego ,,Puszcza Kozienicka", będącą pozostałością tzw. Puszczy Radomskiej (pierwsze dane historyczne dotyczące Puszczy sięgają X-XI wieku). Nazwa obrębu Jedlnia pochodzi od starej wsi puszczańskiej ,,Jedlnia", będącej siedzibą urzędnika królewskiego zarządzającego Puszczą, z ramienia ustanowionego w 1370 r. Starostwa radomskiego. W 1607 roku lasy Puszczy Radomskiej, należące od najdawniejszych czasów do dóbr królewskich, włączono w skład dóbr stołowych, z których utworzono tzw. ekonomię królewską w Kozienicach. W związku z tym jej zarząd przeniesiono z Jedlni do Kozienic, a kompleks leśny zaczęto nazywać ,,Puszczą Kozienicką".

W XIV i XV wieku na terenie Puszczy dominowało łowiectwo i bartnictwo. Królowie polscy polowali tu na żubry, jelenie, sarny, dziki, wilki, lisy, rysie, borsuki, bobry a nawet na tury i niedźwiedzie. Od XVI wieku tereny te stały się głównym źródłem produkcji drewna. Szacuje się, że powierzchnia Puszczy wynosiła w tamtych czasach ok. 50 - 60 tys. ha. Już w XVIII wieku pod wpływem wzrostu liczby ludności i związanego z tym wzrostu zapotrzebowania na grunty uprawne oraz drewno jej powierzchnia uległa zmniejszeniu prawie do obecnej wielkości ok. 26 tys. ha.

Najwcześniejsze dane dot. planów zagospodarowania dla Puszczy Kozienickiej notuje się na przełom XVIII i XIX wieku. Zasadniczy podział na linie gospodarcze zachował się do dnia dzisiejszego.
Lata I wojny światowej, okres międzywojenny, II wojna światowa oraz lata pięćdziesiąte obecnego stulecia to przede wszystkim produkcja drewna . Odnowienia wprowadzano głównie sztucznie przez sadzenie, tylko w d-stanach jodłowych i mieszanych powstawały uprawy z samosiewu.

Obecny kształt obrębu Jedlnia wyznaczają głównie granice kompleksów: ,,Jastrzębia", ,,Pacyna", ,,Siczki", ,,Groszowice", ,,Gzowice".